Λίγες μόλις ημέρες πριν τις εκλογές, κάνουμε μια χαλαρή αλλά ουσιαστική συζήτηση με την Υποψήφια βουλευτή Ανατολικής Αττικής ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Αγγελική Λεβέντη.
Μας εξηγεί πώς πέρασε στον στίβο της Πολιτικής, μας ενημερώνει για την καθημερινότητα μιας γυναίκας υποψήφιας που είναι παράλληλα και μητέρα και εργαζόμενη και καταθέτει τις απόψεις της για τα σημαντικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Α: Κυρία Λεβέντη, θα ήθελα να κάνουμε μια χαλαρή συζήτηση. Να σας λέω λοιπόν, Αγγελική;
Α.Λ: Εννοείται.
Α: Λοιπόν Αγγελική, αλήθεια πως σου ήρθε να μπλέξεις με την πολιτική; Ειδικά μάλιστα σε μια εποχή, που δεν είναι και ό,τι πιο δημοφιλές.
Α.Λ: Όντως, η πολιτική όπως την ξέρουμε δεν είναι για πολλούς κάτι ελκυστικό. Η κρίση εμπιστοσύνης προς την πολιτική και τους πολιτικούς είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Και θα έλεγα, δικαιολογημένα. Είχα λοιπόν μπροστά μου δύο επιλογές.
Ή να πιστέψω στην ευκολία του “θανάτου της πολιτικής” ή να συνταχθώ με την δυσκολία της “αποκατάστασης της πολιτικής”. Διάλεξα το δεύτερο.
Α: Υπήρξαν άνθρωποι που σε επηρέασαν σε αυτή την επιλογή ή ήταν μια καθαρά προσωπική σου απόφαση.
Α.Λ: Να σου πω, το “σκουληκάκι” με τα κοινά το είχα αλλά ο καταλύτης για μένα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ήταν και είναι ο άνθρωπος που με έκανε να δω την πολιτική διαφορετικά, πιο γειωμένη και πιο ανθρώπινη.
Α: Ωραία, να πάμε λοιπόν σε αυτό το “ πιο γειωμένα και πιο ανθρώπινα”. Πως είναι η καθημερινότητά σου, μια μέρα σου…
Α.Λ: Καθόλου γειωμένη και καθόλου ανθρώπινη (σ.σ γέλια). Είμαι μητέρα και μάλιστα εργαζόμενη μητέρα, δουλεύω στον ΕΦΚΑ, ασχολούμαι και με τα κοινά, οπότε συνήθως μοιάζω με κουρδιστό παιχνιδάκι ή ζόμπι!
Α: Είσαι μητέρα και εργαζόμενη αλλά είσαι και μια πολύ ωραία γυναίκα. Πότε προλαβαίνεις να φροντίσεις την εμφάνισή σου;
Α.Λ: Καθ’ οδόν και χωρίς καθρέφτη!
Α: Δηλαδή; Πως γίνεται χωρίς καθρέφτη;
Α.Λ: Α!, πολύ εύκολα, περπατώντας, για να μην σπάσω το καθρεφτάκι μου, έχω μια φωτογραφία μου που είμαι χτενισμένη, την κοιτάω και φρεσκάρομαι!!! (γέλια)
Α: Οκ, από ότι κατάλαβα έχεις καλή σχέση με το χιούμορ
Α.Λ: Το λατρεύω και κυρίως μου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι! Ισορροπώ καλύτερα έτσι.
Α: Να αλλάξω κατηγορία ερωτήσεων. Με την παράδοση ή με τις νέες ιδέες;
Α.Λ: Με τις νέες ιδέες αλλά όχι τα πυροτεχνήματα! Νέες ιδέες που πατάνε στέρεα στην πραγματικότητα. Ιδέες με …ποδαράκια, που λέει κι ένας φίλος.
Α: Θεωρείς πιο σημαντικό, το παρελθόν ή το μέλλον;
Α.Λ: Πιστεύω ότι η γνώση του παρελθόντος είναι προϋπόθεση για το μέλλον και οργίζομαι όταν ακούω τα “σκέρτσα” και τις θεωρίες του κυρίου Σκέρτσου, ότι το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων είναι πια παρελθόν.
Με κάτι τέτοιες …απώλειες μνήμης, ξυπνάει ο εφιάλτης του 3ου Παγκόσμιου πολέμου.
Α: Φοβάσαι το ενδεχόμενο πολέμου;
Α.Λ: Φοβάμαι ότι όσο θεωρούμε τον πόλεμο μέσο επίλυσης διαφορών, θα βρισκόμαστε ακόμα στην Προϊστορία της Ανθρωπότητας!
Α: Ναι το ακούω αλλά εδώ υπάρχουν εθνικοί κίνδυνοι, αλλαγές ισορροπιών, ανάγκη εξοπλισμών, δεν το δέχεσαι;
Α.Λ: Αν η εθνική άμυνα μετριέται από το πόσα όπλα αγοράζεις τότε θα είμαστε πάντα δεύτεροι, κάποιος άλλος θα μπορεί να ξοδέψει παραπάνω.
Αν δίπλα στα όπλα προσθέσεις την ισχυρή οικονομία, την επένδυση σε έρευνα και τεχνολογία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, το κράτος δικαίου, την εμβάθυνση των ευρωπαϊκών σου δεσμών, τότε μόνο έχεις τύχη να αλλάξει υπέρ σου η ισορροπία.
Α: Ποιο θεωρείς ως το πιο σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα;
Α.Λ: Να σου πω, δεν θεωρώ σωστό, αυτό που γίνεται συνήθως. Βγαίνει ο κατάλογος και αρχίζουν, ο ένας την ακρίβεια, ο άλλος την ανεργία κλπ, το καθένα μόνο του.
Εγώ έχω τη θεωρία ότι υπάρχουν σετάκια προβλημάτων που φτιάχνουν εξαιρετικά εκρηκτικά μίγματα.
Α: Όπως;
Α.Λ: Όπως ο συνδυασμός ακρίβειας, ανεργίας και κακής λειτουργίας της δημοκρατίας.
Α: Σε ευχαριστώ και καλή επιτυχία!
Α.Λ: Εγώ ευχαριστώ.
