Του Στέλιου Φωτόπουλου – Φοροτεχνικού MSc και Υποψήφιου Βουλευτή Ανατολικής Αττικής με την Ελληνική Λύση.
Στην πατρίδα μας τα τελευταία αρκετά χρόνια (με πιο τρανταχτό παράδειγμα το νόμο περί ευθύνης υπουργών, άρθρο 86 του Συντάγματος) παρακολουθούμε το πολιτικό σύστημα να θωρακίζει τον εαυτό του έναντι ποινικών ευθυνών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Το γεγονός ότι έχουμε δει πολλές φορές τους βουλευτές όλων των κομμάτων να απορρίπτουν τις αιτήσεις που πηγαίνουν στην βουλή για τροχαίες παραβάσεις, για πλαστογραφίες, για πράξεις και παραλείψεις οι οποίες σε κάθε περίπτωση δεν σχετίζονται με την πολιτική τους ιδιότητα σημαίνει ότι ο νόμος χωλαίνει. Ο νόμος σε κάθε περίπτωση έρχεται σε αντίθεση με την ηθικο-πολιτική αρχή της ίσης μεταχείρισης όλων των πολιτών.
Στα χρόνια που μας έβαλαν στα μνημόνια αποφάσισαν να νομοθετήσουν το ακαταδίωκτο των Τραπεζιτών καθώς και των μελών του Ταμείου Χρηματοπιστωτική Σταθερότητας, του γνωστού ΤΧΣ ή αλλιώς υπερταμείου.
Ακολούθησαν τα μέλη Διοίκησης των ανεξάρτητων Αρχών , του νέου αυτού φρούτου το οποίο μας προέκυψε, στο οποίο έχει εκχωρήσει εξουσίες το κράτος, στο οποίο μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να διορίζει απρόσκοπτα, χωρίς τους μισθολογικούς περιορισμούς του ενιαίου μισθολογίου και το επίσης βασικό χωρίς αυτοί οι άνθρωποι να απολογούνται πουθενά.
Στα χρόνια της υγειονομικής κρίσης και του κορωναϊου , νομοθέτησαν την προστασία των ανθρώπων οι οποίοι αποφάσισαν για την υποχρεωτικότητα των εμβολίων , για το κλείσιμο των επιχειρήσεων και την καταστροφή της εφοδιαστικής αλυσίδας, για τον εγκλεισμό όλων μέσα στα σπίτια μας, για τον εγκλεισμό των παιδιών μας και την υποχρεωτική τηλεκπαίδευση με όλες τις συνέπειες, για το γεγονός ότι στέλναμε sms για να πάμε στην γωνία κτλ.
Το αποκορύφωμα του θράσους αυτής της φάμπρικας ήρθε με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης που εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο στα μέλη της επιτροπής που θα διερευνήσει τα αίτια για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.
Ύβρις και ασέβεια για τους 57 νεκρούς, τις οικογένειες τους και όλους εμάς οι οποίοι το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε είναι πως τα παιδιά που χάθηκαν είναι και δικά μας παιδιά.
Θράσος και αλαζονεία, οι πρώτες σκέψεις που σου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τι εξασφαλίζουν όλοι οι παραπάνω, ποιος πολίτης, επαγγελματίας, μικρομεσαίος εξασφαλίζει ακαταδίωκτο και απυρόβλητο γι’ αυτό για το οποίο αμείβεται. Ποιος ο λόγος να κάνει σωστά την δουλειά του και να φέρει σε πέρας το λειτούργημα όταν ξέρει ότι θα μείνει ατιμώρητος ο Χ ειδικός; Για να αντιστρέψω το επιχείρημα με το οποίο μας πιπιλίζουν τα αυτιά όλα αυτά τα χρόνια.
Ποιος τιμωρήθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τους πολιτικούς, τους ειδικούς των επιτροπών και τους Διοικητές όλων αυτών των αρχών;
Που βοήθησε την ποιότητα του έργου τους το ακαταδίωκτό;
Αντιθέτως σε κάθε καραμπινάτη λαμογιά που αποκαλύπτεται ακούμε βαρύγδουπες δηλώσεις για το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο και για εμπιστοσύνη στο έργο της δικαιοσύνης και των αρχών, το αποτέλεσμα κάθε φορά μηδέν στο πηλίκο (και όχι στο πηλήκιο όπως είχε πει πρώην Πρωθυπουργός τρομάρα μας).
Όσο η ατιμωρησία θα συνεχίζεται το σύστημα εξουσίας θα γίνεται όλο και πιο θρασύ, και όσο αυτό συμβαίνει η χώρα θα συνεχίσει να πτωχεύει, τα παιδία μας να φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας καλύτερή τύχη, και εμείς να παρακολουθούμε συμπολίτες μας να καίγονται στις φωτιές, να πνίγονται στις πλημμύρες, ή να σκοτώνονται στους δρόμους και στα μέσα μεταφοράς.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια σοβαρή κυβέρνηση η οποία δεν θα είναι δέσμια συμφερόντων και συντεχνιών η οποία θα αφήσει την δικαιοσύνη να αναπνεύσει και να κάνει την δουλειά της και η οποία στο τέλος θα καταδιώξει τους Ακαταδίωκτους.
