Γράφει ο Χρήστος Λουτράδης, Επιχειρηματίας
Δεν αποτελεί ανεκδοτολογική παρατήρηση ή έστω αυτοεκπληρούμενη προφητεία η παρατήρηση ότι η κοινωνία μας φαίνεται πως έχει εισέλθει σε μια περίοδο συλλογικής κατάθλιψης.
Ειδικά, η περίοδο ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις φαίνεται ότι έχει φέρει στην επιφάνεια ένα μείγμα συλλογικής κατάθλιψης και πολιτικής απάθειας από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Απάθεια και συλλογική κατάθλιψη που βρίσκονται στον αντίποδα από το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και από την εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα συστημικά -κυρίως- Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για την κατάσταση της πατρίδας μας.
Μια εικονική πραγματικότητα που βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την ζώσα πραγματικότητα του μέσου πολίτη, ειδικά στο πεδίο της οικονομίας. Και αυτό ειδικά το σημείο αποτελεί, όχι μόνο λογικό παράδοξο, αλλά και αντικείμενο εμβάθυνσης για άλλες επιστήμες, όπως αυτή της κοινωνιολογικής ψυχανάλυσης, αφού αυτό που φαίνεται ως μια επιδερμική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος, αποτελεί η μαζοχιστική διάσταση της ψήφου του μέσου Έλληνα, που επέλεξε το πολιτικό κόμμα που συνετέλεσε στην δημιουργία αυτού του κλίματος συλλογικής κατάθλιψης το οποίο έχει ενσκήψει ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την κοινωνία μας.
Η ανάγνωση αυτή ενδέχεται να είναι όχι μόνο ψυχαναλυτικά ορθή, αλλά και με στέρεες βάσεις αλήθειας. Η ανάλυση, όμως, αυτή ενδέχεται να μην μπορεί να βρει μια πειστική απάντηση στο γιατί η πλειοψηφία της κοινωνίας έκανε σε διαδοχικές εκλογές, την ίδια επιλογή, επί τη βάση καθαρά πολιτικών κριτηρίων.
Το ζήτημα είναι ποιο πολιτικό κόμμα θα είναι έτοιμο να υποδεχθεί την οργή και να την μετατρέψει σε πολιτικό λόγο.
Αν θέλουμε να δώσουμε μια πολιτική απάντηση, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η επιλογή αυτή υποδεικνύει και μια βαθιά ιδεολογική μετατόπιση που έχει συντελεστεί εδώ και αρκετά χρονιά στην κοινωνία, ενόσω περνούσε κάτω από το ραντάρ των λεγόμενων προοδευτικών κομμάτων.
Ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν μπορούμε ακόμη μετά βεβαιότητάς να το χαρακτηρίσουμε ως πλειοψηφικό ή μη, έχει αρχίσει να ασπάζεται θέσεις και αξίες με ιδεολογική αφετηρία τον φιλελευθερισμό στην οικονομία και την συντηρητική θέαση των κοινωνικών ανακατατάξεων. Σε αυτό το πλαίσιο, ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας απαιτεί από τους πολιτικούς τεχνοκρατικές απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλά και σταθερότητα και απουσία εκπλήξεων.
Έχοντας, όμως, παράλληλα την ψευδαίσθηση ότι η τεχνοκρατική αυτή διάσταση της πολιτικής θα οδηγήσει συνεπακόλουθα και στην δημιουργία ευκαιριών και ενός ανοδικού κοινωνικού διαύλου που θα αφορά τους πολλούς. Η νομοτελειακή ματαίωση που θα ακολουθήσει, θα οδηγήσει και σε κοινωνικές αντιδράσεις και συνακόλουθα, σε πολιτικές ανακατατάξεις. Το ζήτημα είναι ποιο πολιτικό κόμμα θα είναι έτοιμο να υποδεχθεί την οργή και να την μετατρέψει σε πολιτικό λόγο.
