Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει Έλληνας μου να μην έχει συγκλονιστεί από την τραγωδία στα Τέμπη. Η ανείπωτη τραγωδία της σύγκρουσης των δυο τρένων έφερε τους πολίτες της χώρας μας απέναντι σε κάτι σχεδόν μη διαχειρίσιμο.
Αργά το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 – λίγο πριν τα μεσάνυχτα – η επιβατική αμαξοστοιχία που κατευθύνεται από την Αθήνα προς τη Θεσσαλονίκη συγκρούεται μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία. Σε προχωρημένη ώρα γίνεται αντιληπτό ότι διαδραματίζεται ένα συγκλονιστικό γεγονός.
Οι πληροφορίες αρχίζουν να έρχονται συνεχώς και οι αναφορές για πολλούς νεκρούς και τραυματίες δημιουργούν έναν “κόμπο” στο στομάχι.
Στο τρένο επέβαιναν 350 επιβάτες, ανάμεσά τους πολλά νέα παιδιά και κυρίως φοιτητές.
Η κινητοποίηση, πυροσβεστών, διασωστών και προσωπικού Πολιτικής Προστασίας είναι μεγάλη και σε κάποιες περιπτώσεις και σωτήρια, αλλά το μοιραίο έχει ήδη τελεστεί.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σταθμάρχης στη Λάρισα, παραδέχθηκε ότι έκανε λάθος και έβαλε το επιβατικό τρένο σε τροχιά σύγκρουσης με την εμπορική αμαξοστοιχία.
Η 1η Μάρτη που ξημερώνει βρίσκει τη χώρα να κοιτά αποσβολωμένη τηλεοράσεις, υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα και να παρακολουθεί μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στη σύγχρονη Ελλάδα
Ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης κηρύσσει τη χώρα σε τριήμερο πένθος και ο Υπουργός Υποδομών Κώστας Αχ. Καραμανλής παραιτείται.
Το τραγικό συμβάν στα Τέμπη καταγράφεται ως το μεγαλύτερο που έχει γίνει μέχρι σήμερα στη χώρα μας. Στο φως της (ευρείας) δημοσιότητας έρχονται τα προβλήματα ασφαλείας στους Ελληνικούς σιδηροδρόμους. Άλυτες, επικαλυπτόμενες και ασαφείς αρμοδιότητες μεταξύ των φορέων, η συντήρηση του δικτύου, οι διαχρονικές ελλείψεις, η απουσία συστήματος σηματοδότησης και αυτοματοποίησης και το ανθρώπινο λάθος.
Το τρένο στην χώρα μας μέχρι πριν λίγο καιρό, δεν ήταν ιδιαίτερα γρήγορο, δεν ήταν και πολύ αξιόπιστο, δεν είχε τακτικά δρομολόγια, δεν είχε πολλές ανέσεις.. δεν, δεν, δεν, αλλά η ευρύτερη παραδοχή ήταν ότι ήταν ασφαλές.
Γι΄ αυτό και όσων αφορά στα τρένα, από εδώ και πέρα αυτό που πρέπει να γίνει πρώτα απ όλα είναι αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας των επιβατών. Με λίγα λόγια θέλουμε πίσω την – αγαπημένη κατά τα άλλα – έκφραση “πάει τρένο”.
Η ασφάλεια των τρένων είναι ίσως και το μοναδικό ρεαλιστικό που μπορεί να περιμένουμε από όλη αυτή την κατάσταση. Τα περί “το μαχαίρι στο κόκκαλο”, “η διόρθωση παθογενειών πολλών ετών”, “το άπλετο φως” και άλλα βαρύγδουπα είναι καλοδεχούμενα αλλά οφείλουμε να διατηρούμε επιφυλάξεις.
Έχουμε την ανάγκη να κρατήσουμε και μερικά ελπιδοφόρα στοιχεία και συμπεριφορές που αναδείχθηκαν σε αυτό το συμβάν. Από τους ανθρώπους που ήταν στο δυστύχημα και χωρίς δεύτερη σκέψη προσέφεραν βοήθεια σε συνανθρώπους τους που είχαν ανάγκη, έως τους πυροσβέστες που ήταν στην πρώτη γραμμή, αντιμετωπίζοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις. Επίσης τους διασώστες, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς, που κλήθηκαν να εργαστούν σε συνθήκες πολέμου. Τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ που ανέλαβαν την ταυτοποίηση των θυμάτων, τους έγκριτους και ψύχραιμούς δημοσιογράφους που κατέγραψαν και μετέδωσαν τα γεγονότα στη σωστή τους διάσταση.
Το πώς θα εξελιχθεί και τι επιπτώσεις θα έχει όλη αυτή η ιστορία στην ελληνική κοινωνία δεν το γνωρίζουμε. Το πόσο καιρό θέλει κάποιος για να επανέλθει από την επιρροή ενός τέτοιου γεγονότος είναι κάτι που αφορά τον καθένα.
Το “πάρε όταν φτάσεις” θα παραμείνει για καιρό μια φράση που όταν την λες θα σου έρχονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις.